วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2482 รัฐบาลของ จอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้มีมติให้เปลี่ยนชื่อของประเทศจาก 'สยาม' ให้เป็น "ไทย" เพื่อให้สอดคล้องกับเชื้อชาติ 'ไทย' อันเป็นเชื้อชาติหลักของผู้คนในดินแดนแห่งนี้ ทีนี้เคยสงสัยใช่ไหมครับว่า ทำไมคำว่า 'ไทย' ถึงต้องมีตัว 'ย' ต่อท้ายด้วย เพราะเวลาที่เราพูดคำว่าไทยทีไร ก็ไม่เห็นออกเสียงตัว 'ย' เลย ? สำหรับข้อสงสัยนี้ ก็ได้มีอยู่หลากหลายทฤษฎีที่ใช้อธิบายถึงที่มาของตัว 'ย' ที่ต่อท้ายคำว่าไทย
ทฤษฎีหนึ่งได้เล่าว่า ในตอนที่สภาผู้แทนราษฎรจัดประชุมเพื่อมีมติเปลี่ยนชื่อประเทศ ได้มีสมาชิกท่านหนึ่งได้กล่าวต่อที่ประชุมเพื่ออธิบายถึงที่มาของ 'ย' ในคำว่าไทยว่า “ไทยมี ย เปรียบเสมือนเป็นผู้หญิงที่ดัดคลื่นแต้มลิปสติก เขียนคิ้ว ส่วนไทยไม่มี ย เปรียบเสมือนผู้หญิงที่งามโดยธรรมชาติ แต่ไม่ได้ตกแต่ง”
พูดแบบง่าย ๆ ก็คือ ไทยที่ไม่มี 'ย' เปรียบเสมือนผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งหน้าทาปาก แน่นอนว่าทฤษฎี (หรือเรื่องเล่า) ที่กล่าวมาข้างต้น ก็ไม่สามารถอธิบายได้แบบจริง ๆ จัง ๆ ได้ว่า ทำไมไทยถึงต้องมี 'ย' ด้วย? ซึ่งทฤษฎีที่ดูเข้าเค้าและมีความเป็นไปได้มากที่สุด ก็คือทฤษฎีที่บอกว่า 'ย' ในคำว่าไทย มาจากหลักไวยากรณ์ของภาษาบาลี
กล่าวคือในภาษาบาลีจะไม่มีสระ 'ไอ' (ไม้มลาย) เหมือนกับภาษาไทยของเรา โดยสระของภาษาบาลีที่ใกล้เคียงกับสระไอมากที่สุด ก็คือสระ 'เอยฺย' โดยคำว่า 'ไท' ถ้าหากเขียนเป็นภาษาบาลี ก็จะได้เป็นคำว่า 'เทยฺย' คนไทยมีความเชื่อว่า ภาษาบาลีเป็นภาษาที่ศักดิ์สิทธิ์ สูงส่ง และเป็นมงคล ดังนั้นเมื่อมีการเปลี่ยนชื่อประเทศ คนไทยจึงต้องการให้ชื่อประเทศมีความเป็นภาษาบาลีด้วย
ด้วยเหตุนี้คำว่า 'ไท' จึงถูกดัดแปลงให้เข้ากับคำว่า 'เทยฺย' จนกลายมาเป็นคำว่า 'ไทย' ที่มีตัว ย.ยักษ์ ต่อท้ายที่มาหลักภาษาบาลีนั่นเอง
