ตั้งแต่ทำเพจมา เวลามีโพสที่เกี่ยวกับเรื่องพฤติกรรมเด็กก็มักมีคำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องลูกมาเสมอๆหมอเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญด้านนี้โดยตรง ส่วนใหญ่ก็อ่านมาจากเพจต่างๆที่แชร์มาบ่อยๆนี่ล่ะค่ะ แล้วก็เป็นแม่ลูกอ่อนที่กำลังเรียนรู้ไปเรื่อยๆทุกวัน ในศาสตร์การเลี้ยงลูกที่คงเรียนกันจากชีวิตจริงไม่รู้จบ
เท่าที่เห็นคุณพ่อคุณแม่ส่วนใหญ่ที่ถามก็มักจะรู้กันดีว่าอะไรควรหรือไม่ควร อะไรที่ดีหรือไม่ดีกับลูก เรารู้ดีว่าควรแปรงฟันให้ลูกสม่ำเสมอ เรารู้ดีว่าลูกไม่ควรดูไอแพดหรือจอใดๆก่อนสองขวบ เรารู้ดีว่าไม่ควรให้ลูกกินขนมมากจนเกินไป เรารู้ดีว่าลูกควรจะเลิกดูดขวดนมทั้งวันได้แล้ว
แต่สิ่งที่คุณแม่มักจะคอมเม้นเล่าถึงลูกวัย 1-3 ขวบของตัวก็คือ "พยายามจะแปรงฟันแล้วค่ะ แต่ลูกไม่ยอม ก็เลยไม่ค่อยได้แปรง" "พยายามจะเลิกแล้วค่ะ แต่ลูกร้องจะเอามือถือให้ได้ สงสารเค้าก็เลยต้องให้" "ลูกชอบกินแต่ลูกอมค่ะ พอไม่ให้ก็ร้อง เลยต้องยอม" ....กลับมาถามตัวเองก่อน ว่าเรา "#ต้องให้" จริงๆหรือ
ลองคิดดู ถ้าเปลี่ยนเป็น ลูกไม่ยอมอาบน้ำเลยค่ะ ก็เลยไม่ได้อาบให้มาเจ็ดวันแล้ว ลูกชอบเล่นมีดทำครัวมากเลยค่ะ พอไม่ให้ก็ร้อง เลยต้องให้เล่น ลูกร้องจะกินอาหารหมาค่ะ สงสารเลยยอมให้กิน ทำไมพอเป็นสามกรณีหลัง มันถึงฟังดูไม่น่าเป็นไปได้คะ? เพราะเรารู้ไงว่ามันปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ เราถึงไม่ยอม
ก็เช่นเดียวกันกับตัวอย่างตอนต้น ถ้าพ่อแม่เห็นว่ามันซีเรียส มันยอมไม่ได้ เราก็จะไม่ยอม ร้องก็ร้อง อะไรที่จำเป็นต้องทำก็ต้องทำ อะไรที่จำเป็นต้องห้ามก็ต้องห้าม ลูกยังอายุเท่าไหร่เอง ยังไม่รู้หรอกว่าอะไรที่ควรทำ อะไรที่อาจมีอันตราย อะไรที่อาจจะมีผลเสียกับพัฒนาการเค้า เค้าเห็นว่ามันอร่อย มันสนุก มันสบาย เค้าก็ชอบ ไม่เห็นแปลก
แล้วมันจะเป็นหน้าที่ของใครเหรอคะ ที่จะค่อยๆสอนเค้า ให้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำ ถ้าไม่ใช่พ่อแม่ เรายอมเพื่อลูกจริงหรือ หรือแค่เพื่อให้ลูกสงบเราจะได้สบาย แต่มีผลกับลูกระยะยาว คิดกันให้ดีเนอะ
//หมอบาส See less
