สมัยที่ผมยังเรียนมหาลัยอยู่ ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องการแต่งตัวมากนัก ผมคิดแค่ว่า คนเราไม่ควรสนใจเปลือกนอก แต่ควรสนใจสิ่งที่อยู่ข้างใน อย่างความคิด จิตใจของคนเรามากกว่า การแต่งตัวของผมจึงเลือกที่ตัวเองชอบจริงๆ โดยไม่สนใจคำเตือนของพ่อแม่ หรือเพื่อนฝูง ผมไว้ผมยาว เลือกใส่กางเกงยีนตัวใหญ่ๆ เสื้อยืดที่แถมจากสินค้า รองเท้าแตะราคาถูกๆ และสะพายย่ามใบใหญ่ ผมคิดว่าคนเราควรมั่นใจตัวเอง เมื่ออยู่ในชุดที่เราชอบแค่นั้นก็พอ ไม่ควรจะไปใส่ใจสายตาคนอื่น
เวลาผ่านมาหลายสิบปี ผมเห็นรูปตัวเองตอนนั้น ก็รู้สึกนึกขำ คิดว่าทำไมเราแต่งตัวเชย และแต่งตัวไม่สงสารตัวเองบ้างเลย พอมานั่งคิดทบทวนแล้ว ผมไม่ได้แต่งตัวด้วยความมั่นใจหรอกครับ แต่สาเหตุส่วนหนึ่งคือ ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีรสนิยมแบบไหน ผมไม่กล้าตัดสินใจเลือกเสื้อผ้า เพราะไม่รู้ว่าตัวเอง ชอบหรือไม่ชอบอะไร การเลือกซื้อเสื้อผ้าเป็นปัญหาใหญ่มากสำหรับผม การใส่เสื้อผ้า “อะไรก็ได้” จึงทำให้ได้ชีวิตที่ “อะไรก็ได้” ทำให้พบแต่ความสำเร็จแบบครึ่งๆ กลางๆ มาตลอด เพราะการไม่กล้าตัดสินใจ
โยะชิโอะที่ปรึกษาธุรกิจ เคยประสบปัญหาการแต่งตัวเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ เขาเลือกใส่สูทและเนคไท ด้วยของแบรนด์เนม และเลือกเอาตามความชอบของตัวเองเป็นหลัก
จู่ๆ วันหนึ่ง มีประธานบริษัทคู่ค้า เข้ามาทักว่า ทำไมเขาถึงใส่เสื้อผ้าที่ดูเชยแบบนั้น โยะชิโอะ ตกใจปนกับความรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาคิดมาตลอดว่าเป็นคนที่แต่งตัวทันสมัย และเลือกของที่มีราคา ประธานบริษัทท่านนั้น ได้แนะนำว่าเขาจะเลือกสูทให้ ตอนแรกชายหนุ่มแอบค้านในใจ และคิดว่าสูทที่ใส่นั้นมันช่างไม่เข้ากับตัวเขาเลย แต่ประธาน ยืนยันหนักแน่น ว่าให้ลองใส่สูทตัวนี้อย่างน้อยหนึ่งปี ตลอดเวลา เขารู้สึกไม่มั่นใจและทรมานใจ จนพอครบปี เขารีบกลับไปหยิบสูทตัวเดิมมาใส่ แต่พอส่องกระจกดู เขาถึงกับอุทานในใจว่า ใส่เสื้อผ้าเชยๆ แบบนี้ไปเจอผู้คนได้อย่างไร
สิ่งที่เขาค้นพบก็คือ เมื่อคนเรากำลังคัดเลือกหรือตัดสินใจ มักจะมีกับดักของความเคยชิน มาเป็นอคติที่ทำให้เราเกิดความมั่นใจอย่างผิดๆ จนตัดสินใจผิดพลาด หรือขัดขวางการพัฒนาตัวเองโดยไม่รู้ตัว
เวลาเลือกซื้อเสื้อผ้า
วิธีคิดง่ายๆ คือ
การเติบโตก้าวหน้าของคนเรา เปรียบเหมือนการปีนบันได เพื่อไปให้ถึงเป้าหมายที่วางไว้ แต่ในชีวิตของคนเรา มีบันไดวางอยู่มากมาย และเราไม่รู้ว่าบันไดไหนที่จะพาไปถึง มีอยู่บ่อยๆ ที่คนเราเลือกปีนขึ้นบันไดแล้ว ระหว่างทางพบว่า ต้องมองหาบันไดใหม่ และต้องกลับไปเริ่มต้นที่ศูนย์ใหม่อีกครั้ง จึงมีคนมากมายที่คิดว่า การเริ่มต้นใหม่เป็นเรื่องน่าเสียดาย เมื่อเจอสิ่งที่ต้องเลือก บางคนมีความลังเล หรือโยนภาระการตัดสินใจให้คนอื่นเพราะทนรับความผิดหวัง หรือล้มเหลวไม่ได้
โยะชิโอะ มองว่า การเลือกขึ้นบันไดใหม่ เมื่อรู้ว่าตัวเองขึ้นมาผิด เป็นเรื่องธรรมดามาก และความรู้สึกผิดหวัง เสียดาย คำบ่นที่ว่า “ไม่น่าพยายามเลย” หรือแม้กระทั่ง ความคิดว่า “ไม่อยากจะเริ่มต้นใหม่” เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ตามปกติ แต่สิ่งที่จะตัดสินว่า ใครจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จได้ ไม่ใช่คนที่เลือกบันไดถูก แต่คือคนที่กล้ากระโดดลงมาเริ่มใหม่ เมื่อรู้ว่าตัวเองเลือกขึ้นบันไดผิด ความสำเร็จจึงไม่ใช่การเลือกบันได แต่คือความกล้าที่จะก้าวลง
- ชอบสาระดีๆแบบนี้ โปรดกดแชร์และกดติดตาม เลือก "รายการโปรด/เห็นโพสต์ก่อน"
- เพื่อเป็นกำลังใจ เพจ @proud จัดระเบียบเปลี่ยนชีวิต Proud จัดระเบียบเปลี่ยนชีวิต
- หากสนใจ รับการโค้ชส่วนตัว 1-1 เรื่องการตัดสินใจ ตั้งเป้าหมาย ทักษะการฟังเชิงรุก การพัฒนาตัวเอง โปรดติดต่อผ่านทาง inbox
สำหรับมือใหม่อยากลองจัดตู้เสื้อผ้าด้วยตัวคุณเอง เรียนรู้ง่ายๆ ได้ในคอร์สออนไลน์ ชีวิตใหม่สร้างได้ในตู้เสื้อผ้า เพราะเราเชื่อว่า การเปลี่ยนชีวิต เริ่มที่ความคิดและบ้านของคุณ
แรงบันดาลใจจาก - หนังสือ ทิ้ง 1 ให้ได้ 100 ทิ้งน้อยให้ได้มาก
สนพ. สำนักพิมพ์วีเลิร์น
