คือ ถ้าเรายังวิ่งวนอยู่ในสนามแห่งการใช้ชีวิตแบบนี้ คงไม่มีวันที่เราจะรู้ว่า “ตัวเองมีความผิดพลาดมากขนาดไหน”
นี่น่ะเหรอ แต่ละวันของพวกมนุษย์ ~ ใช้วิธีการเล่าเรื่องผ่านในสายตาของแมวที่มองเราแต่ละคน
- เราเอื่อยเฉื่อยมาก และยืดเวลาการลงมือออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุด เวลาที่เดินไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ตัวเราในอนาคตแทบอยากจะฉีกตัวเราในตอนนี้
- เราใช้ชีวิตด้วยแรงกระตุ้นของความอยาก.. มากเกินไป สุดท้ายเหมือนงูที่กินหางตัวเอง
- เราพึ่งโชคและเครื่องรางทุกชนิด แต่ไม่เคยพึ่งพาตัวเองอย่างแท้จริงเลย
- เราบอกกับตัวเองว่า “ให้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่า” พอมองมาอีกที เรายังคงนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม ไม่ขยับไปไหนเลย
- เรารู้สึกว่าทุกอย่างง่ายไปหมด แค่เราไม่ลงมือทำเท่านั้นแหละ ถ้าลงมือทำจริงๆ เราก็ทำได้ แต่ว่านะ นี่มันโกหกหลอกตัวเองชัดๆ ไม่มีใครลงมือทำสิ่งต่างๆ ในครั้งหรือสองครั้งสำเร็จหรอกนะ
- กาแฟแค่ช่วยให้เรามีแรงกระตุ้น ตัวเราต่างหากที่ต้องจัดลำดับความสำคัญของงาน ไม่งั้นชีวิตเราจะยุ่งเหยิงไปหมด
- ความสุขระหว่างทางสำคัญก็จริง แต่..หากมัวชักช้าจะพลาด “รถประจำทาง” ที่นานๆ วิ่งผ่านที ดังนั้นเร่งความเร็วบ้างก็ได้นะ
- บางคนใส่ใจกับเรื่องหยุมหยิม แต่พอเป็นเรื่องสำคัญกลับตัดสินใจภายในเวลาอันสั้น สุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า
- สุดสัปดาห์ที่เราอยากให้ยืดออกได้นานที่สุด เพราะเราได้ใช้ชีวิตในแบบที่เป็น ดังนั้นจงรักษาความรู้สึกนั้นเอาไว้ และลุยงานให้เต็มที่ เพื่อสุดสัปดาห์ที่มีความสุขกัน
- วิธีเยียวยาจิตใจที่ดีที่สุดวิธีหนึ่ง ก็คือ การนอน นอนให้เต็มที่ และรีบลุกให้ไวนะ
- อุปสรรคไม่ได้มีแค่ด่านเดียว ชีวิตคือการแก้ไขปัญหาไม่มีที่สิ้นสุด ต่างกันก็คือ เรามีเวลาพักหายใจได้ตลอด
- การยอมแพ้ ไม่ใช่เรื่องน่าอาย ถ้าอดทนไม่ไหว แยกย้ายก็จบแล้ว
มนุษย์อย่างเราก็แปลกอยู่อีกเรื่อง มักจะอดทนในเรื่องที่ไม่ควรอดทน แต่กลับโมโหเลือดขึ้นหน้ากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เอาเข้าจริง
หากเราจริงจังขึ้นอีกนิด ไม่ต้องเต็มที่ขนาดนั้นหรอก
เราก็น่าจะพัฒนาไปได้อีกหน่อยนะ
Kapook Creator เป็นเนื้อหาที่นำเสนอโดยผู้สร้างสรรค์ที่เข้าร่วมโครงการ หากพบเนื้อหาที่ท่านเห็นว่าไม่ถูกต้องตามกติกา สามารถคลิกแจ้งปัญหาได้ที่นี่
