ก็ใช่แหละที่เราต้องรู้จัก “การยอมรับตัวเอง” แต่..
ในเมื่อเราเป็นมนุษย์ เราเองก็ต้องการการยอมรับจากคนอื่นเช่นกัน
ปัญหาก็คือ การยอมรับแบบไหนถึงต้องการมากเกินไป เพราะการต้องการการยอมรับจากคนอื่นนั่นเท่ากับ
- เรากำลังลดทอนคุณค่าของตัวเองในแบบฉบับที่ตัวเองต้องการลง และ
- เพิ่มพื้นที่ให้กับสิ่งที่คนอื่นต้องการให้เราเป็น
ความยากของเรื่องนี้ก็คือสมดุลระหว่างการยอมรับตัวเองและการทำให้ผู้อื่นยอมรับเรา
4 รูปแบบของความต้องการการยอมรับที่มากเกินไป
(1) รู้สึกมีตัวตนก็ต่อเมื่อทุกคนเอาใจใส่เรา : เพราะเราถูกปลูกฝังให้เชื่อฟังและเป็นเด็กดี หากทำได้ตามนี้เราก็จะได้รับคำชมและความรัก นั่นเป็นสิ่งที่หลายคนรู้สึกว่า “คล้ายกับภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จ... และจะได้รับรางวัล”
เพราะงั้นเราจึงมักจะอ่อนไหวต่อความต้องการที่คนอื่นร้องขอ เพราะหากเราทำได้ เราก็จะได้รับคำชื่นชม ปัญหาก็คือ เราไม่ค่อยรู้ความต้องการของตัวเราเอง
สุดท้ายกลายเป็นว่า “ความสุขขึ้นอยู่กับความต้องการของคนอื่น”
จริงๆ เราทุกคนล้วนต้องการการยอมรับจากคนอื่นแหละ แต่... ความพยายามในการตอบสนองทุกความต้องการของคนอื่นจนเกินเส้นความพอดี ก็เบียดบัง “ความต้องการของเรา” เช่นกัน และเราเองก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีสำหรับทุกคนตลอดเวลา
(2) ทำให้ทุกอย่างแต่ก็ยังไม่ได้รับการยอมรับอยู่ดี อึดอัดใจสุดๆ : จริงๆ แล้ว ก็รู้สึกไม่ต่างจากข้อแรกเท่าไหร่นัก เพียงแต่.. ความพยายามและทุ่มเทจนสุดทาง กลับไม่ได้รับการตอบกลับดีเท่าที่คาดหวัง ทำให้รู้สึกอึดอัด รวมถึงไม่พอใจ สุดท้ายก็กลายเป็นทวงถามถึงสิ่งที่เราควรได้รับบ้าง
ก็เพราะการทำสิ่งใด และคาดหวังผลลัพธ์ในแบบที่เราต้องการ เป็นปัญหาที่เจออยู่ไม่น้อย ทางออกที่พอจะช่วยให้เรารอดพ้นจากความรู้สึกแบบนี้ก็คือ
“เปลี่ยนความคาดหวัง เป็นความตั้งใจ ลดบางอย่าง เพิ่มบางสิ่ง สุดท้ายด้วยความตั้งใจของเรา อย่างน้อยเราก็เอาชนะ... ความรู้สึกของตัวเราเองได้”
(3) ไม่มั่นใจว่าตัวเองทำดีพอแล้วหรือยัง : รูปแบบของการยอมรับลักษณะนี้ คือต้องการให้คนอื่นคอยย้ำว่าเราทำดีแล้วเก่งแล้ว ดังนั้นหากจู่ๆ เกิดความไม่มั่นใจและไม่มีใครอยู่ด้วย ความน่าจะเป็นที่จะลงมือทำก็แทบจะไม่เกิดขึ้นเลย
ถ้าเรารู้ว่า “เรามีความมั่นใจต่ำกว่าคนอื่นๆ” สิ่งที่ควรทำก่อนเลยก็คือ “หมั่นเช็คผลที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้ง” แน่นอนว่า เราประหม่าได้ และผิดพลาดได้ พยายามเก็บสิ่งเหล่านี้เป็นประสบการณ์ ในครั้งถัดไปจะไม่ให้พลาดแบบเดิมอีก
เราค่อยๆ สะสมความมั่นใจทีละน้อยได้นะ ไม่จำเป็นต้องเก่งแบบก้าวกระโดด เดินช้าก็ถึงได้เหมือนกัน
(4) ช่วยสนใจเราตลอดได้ไหม : ไม่เพียงแต่ต้องการการยอมรับ แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น แต่ความรู้สึกคือต้องการใครสักหลายหลายคนอยู่ด้วยกับเราตลอดเวลา
หลายครั้งที่เราต้องการที่พึ่ง ซึ่งนั่นอาจจะเป็นนิสัยของใครหลายคน เราเองก็เป็นเช่นกัน แต่.. คิดอีกที พอถึงเวลาที่เราต้องลงมือทำจริงๆ คนอื่นก็ช่วยเหลือเราไม่ได้ทั้งหมดหรอก
นี่คือ โอกาสของเรา... และเราก็ให้ใครมาคว้าแทนเราไม่ได้ เราพึ่งพาคนอื่นได้แค่ชั่วคราว สุดท้ายคนที่จะยืนบนเวทีของเรา ก็มีแค่เราเท่านั้น
ภูมิใจในความสำเร็จ และเก็บเอาความผิดพลาด มาปรับให้ดีขึ้นในครั้งหน้า
ทั้งหมดนี้ก็เพราะ “ความรู้สึกของเราสำคัญที่สุด”
Kapook Creator เป็นเนื้อหาที่นำเสนอโดยผู้สร้างสรรค์ที่เข้าร่วมโครงการ หากพบเนื้อหาที่ท่านเห็นว่าไม่ถูกต้องตามกติกา สามารถคลิกแจ้งปัญหาได้ที่นี่
