ชวนคุยถึงนวนิยาย ยังมีรักที่อฮัคการ์ กับความรักท่ามกลางทะเลทรายซาฮาร่า

          #คุยสั้นๆถึงหนังสือในตู้ #หนังสือที่รัก#เรื่องราวระหว่างบรรทัดจากหนังสือที่รัก #ยังมีรักที่อฮัคการ์ #โสภาคสุวรรณ

          ในยุคสามสิบกว่าปีก่อน สาวๆสมัยนั้นทุกคนน่าจะติดงอมแงมกับนวนิยายรักแนวไพรัชนิยายของโสภาค สุวรรณ เรื่อง ฟ้าจรดทราย จนติดตามต่อเนื่องมาอ่านแนวนี้อีกหลายเรื่องต่อมา

          ในยุคนั้นจินตนาการความรักท่ามกลางทะเลทรายซาฮาร่าเป็นเรื่องใหม่และน่าตื่นตาตื่นใจมาก นวนิยายแนวนี้จึงเป็นที่นิยมต่อมาอีกหลายเรื่อง

          วันนี้นึกถึงเรื่องนี้ค่ะ "ยังมีรักที่…อฮัคการ์" ที่ผู้เขียนเขียนขึ้นและพิมพ์รวมเล่มครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ.2526 นานมากสมัยยังเรียนมัธยมปลายเลยค่ะ

          เรื่องราวในนวนิยายเป็นเรื่องราวความรักของสาวไทยชื่อ สลิลา ที่มีพื้นเพขาดรัก เติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของยาย เพราะแม่จากไป พ่อแต่งงานมีครอบครัวใหม่ เธอมีพี่สาวคนโตที่ขาดรักเช่นกัน และเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ พี่สาวเธอเลือกวิธีค้นหาความรักด้วยการปล่อยตัวเองให้มีความสัมพันธ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ผ่านการแต่งงานหลายครั้ง เรียกว่าใช้สามีเปลือง ในขณะที่สลิลาเป็นคนขาดรักที่อยากมีความรัก แต่กลับกลัวการมีความรักและการแต่งงาน

          เมื่อชีวิตที่พ่อยอมชดเชยให้ด้วยการส่งเธอไปเรียนต่อต่างประเทศที่อเมริกาและคอยตามให้เธอกลับมาเมืองไทยเพื่อทำงานใช้คืนค่าใช้จ่ายที่ส่งเสียไป สลิลาตัดสินใจไม่เดินทางกลับเมืองไทย เธอเลือกชีวิตอิสระด้วยการทำงานเป็นไกด์ทัวร์ในบริษัทอเมริกันที่มีสาขาทั่วโลก

          และเรื่องราวความรักครั้งแรกของเธอก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อมาเป็นหนึ่งในไกด์ให้คณะทัวร์ชาวอเมริกันที่เดินทางมาเที่ยวทะเลทรายซาฮาร่า และมาพบรักกับชายหนุ่มชื่อ "รามเรน" หัวหน้ากองคาราวานที่มีพื้นเพเป็นชาวชนเผ่าตาวาเร็ค ชนเผ่าเร่ร่อนกลางทะเลทรายซาฮาร่า ที่มีความพิเศษคือสืบเชื้อสายมาจากพวกผิวขาวหรือที่เรียกว่า "คอเคเซี่ยน"

          ผู้เขียนอธิบายไว้ในคำนำว่า ชาวตาวาเร็คที่มีเลือดบริสุทธิ์ จะมีรูปร่างสูงเพรียว สง่างาม ผิวขาวนวล อีกทั้งมีการแบ่งชั้นวรรณะเหมือนอินเดียสมัยโบราณ

          ในขณะที่สถานที่สำคัญของเรื่องราวความรักคือ อฮัคการ์ (Ahaggar) หรือ ฮ็อคการ์ (Hoggar) เป็นเทือกเขาอยู่ทางตอนใต้ของอัลจีร์ เมืองหลวงของประเทศอัลจีเรีย

          ขอปิดท้ายบันทึกสั้นๆวันนี้ด้วยบทสนทนาของรามเรนที่พูดกับสลิลาถึงความในใจเรื่องความแตกต่างและความพยายามลดช่องว่างนั้นลง ว่า

          "นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่นิยายที่เจ้าหญิงจะแต่งงานกับขอทาน หรือเจ้าชายจะไปเก็บเอาแม่สาวน้อยข้างถนนขึ้นมาเป็นชายา… ชีวิตคนจริงๆ นี่มันต้องมีความเหมาะเจาะ คล้ายคลึง อย่างที่เรียกว่ามีระดับความถี่ห่าง ที่ไม่ต่างกันมากนั่นแหละ

          ผมต้องพิสูจน์ตัวเอง ให้ความแตกต่างมีน้อยที่สุด ก่อนจะพูดกับคุณเรื่องความรู้สึก ความต้องการของตัวเอง"